KDY yayınları arasından çıkan Ankara Günlüğü, Bolu’ya doktora derslerine giderken Ankara molalarında yazılmış ve 137 sayfadan oluşmuş bir eserdir.
Ankara Günlüğü, bir öğrencilik hatırası gibi başlar, bir iç sesin sabırla tuttuğu izlerle derinleşir. 1996-2000 yıllarının gençlik soluğuyla, 2018-2020 arasının olgun suskunluğu arasında mekik dokuyan bu eser, hem bir şehir anlatısıdır hem de içsel bir yolculuğun iz düşümü. Her satırda bir türküye yaslanır, her durakta geçmişle bugünün arasına düşen bir gölgeyi kovalar.
Yazar, uzun yıllar öğrencilerine “günlük yazın” derken aslında kendi içinde sessizce büyüttüğü bir arzunun da farkına varır: Kendi günlüğünü yazmak. İşte Ankara Günlüğü, bu “keşke”yle başlayan bir iç yolculuğun, sosyal medyada paylaşılmış parçalarının bir araya gelmesiyle ete kemiğe bürünür. Günü gününe yazılmasa da her yazı, bir haftanın, bir yolculuğun, bir hatıranın izini taşır.
Bu günlükte Ankara sadece bir durak değil; bir hatıra mekânı, bir karşılaştırma alanı, bir duyumsama sahasıdır. Yolculuk esnasında dinlenen bir türküyle başlayan yazılar, hem gençlik yıllarının Ankara’sına hem de olgunluk döneminin durgun sokaklarına açılır. Cahit Zarifoğlu’nun Yaşamak’ındaki gibi, her yazı bir ruh hâlini, bir sezgiyi ve zamanın içinden süzülen bir hissi taşır.
Ankara Günlüğü, yalnızca geçmişin tortusunu değil, bugünün yorgunluğunu da taşır. Şiirle, hatırayla, türküyle ve edebiyatla yoğrulmuş bu metinler; hem kişisel hem de kuşaklara seslenen bir hafıza defteri niteliği taşır. Bazen “kimse okumasın” dedirten bir mahremiyetle, bazen “herkes duysun” dedirten bir içtenlikle yazılmışlardır.
Şehirle, yolla ve zamanla tutulan bu içli muhabbet, şimdi edebiyat dünyasında da yerini alıyor. Ve belki bir yerlerde kendi “keşke”sinin peşine düşen başka bir kalbe de cesaret vermeyi bekliyor.