Teze ve Korkunun Kıvamı'na Dair / Osmaniye Günlüğü

17 Şubat 2025, Osmaniye, 11.19

6 Şubat’ta deprem ve babamın ölüm yıldönümü vesilesiyle bir şeyler yazacaktım, vazgeçtim. 12 Şubat’ta Kahramanmaraş’ın Kurtuluşu vesilesiyle bir şeyler yazacaktım, vazgeçtim. Bugün vazgeçmeden yazabilecek miyim diye deniyorum kendimi. Yazma tutkusu da yavaş yavaş tadını kaybediyor. Üstadın dediği gibi “Ver cüceye, onun olsun şâirlik,/Şimdi gözüm, büyük sanatkârlıkta!” havasına bürünüyoruz usul usul. “Kısmet!”

3 Ocak’ta tezimi savunarak “Dr.” unvanını aldık şükür. Düzeltme, tez teslimi, mezuniyet 7 Şubat’ı buldu. 7 Şubat’tan itibaren resmiyet kazandı unvanım. Unvanı kullanabilecek bir ortam olacak mı, bir üniversite çatısı altında çalışabilecek miyim… Bu sorulara kısa cevap “kısmet” olur elbette. Makale yazmaya, yarım makaleleri tamamlayıp yayınlamaya çalışacağız bu arada. “Doçent” unvanını da alabiliriz böylelikle. Belki bu yüzden bilimsel yazmaya yönelik bir isteklilik var. “Şükür!”

Korkunun Kıvamı, 8. Kitabım olarak raflardaki yerini alalı bir ay oldu. “Marifet, iltifata tabidir” sözü kıymetli. İltifatlar sözde kalınca kitap da sanalda kalmalı galiba. Bir iki kişiye imzaladım yetti. Eskisi gibi alayım kitabı da yüz, yüz elli kişiye imzalayıp hediye yollayayım gibi bir hevesim kalmadı. İlkay Bey’e imzalayıp yollayacaktım ki o da kendisi almış. Almakla da kalmamış bir güzel fotoğraflarını çekip yollamış. Paylaştığım fotoğraflar ona ait. Ne kadar teşekkür etsem az. Yine de gönül dolusu bir teşekkür yolluyorum kendisine. Bu arada en kısa zamanda ona imzalı bir kitap yollayacağım, bu vesileyle hocalarıma da beş on tanesini imzalayıp yollasam iyi olacak galiba. “Kısmet!”

Korkunun Kıvamı, küçürek öykülerin kitabı. Şehit Veli Demiryürek Bilim ve Sanat Merkezi’nde öğrencilere küçürek öyküler yazdırırken başladı. Ben de yazayım onlarla beraber dedim ve ortaya bir kitap çıktı. 88 sayfalık bu kitaptaki küçürek öykülerde hayata dair korkuları, umut ve beklentileri ikinci tekil anlatıcının gözünden okuyucuya aktarmaya çalıştım. Kitapta otuz dokuz küçürek öyküye yer verdim. “Ya nasip!”

“Ankara Günlüğü”nü gözden geçiriyorum, dokuzuncu kitap olarak onu yayınlayacağız inşallah. Misafir onuncu sırada, on birinci sırada “Bir An Sonsuzluk” var, on iki de “Hikâye de Hikâyeymiş” bekliyor. On üçe de “Divançe” giriyor, on dörde de “Ağır Şiirler”… Böyle giderse 2025’de 7 kitabı yayınlayabileceğim. Tezi bitirmiş olmanın dinginliği ile bu dosyalara dönebildim. “Şükür!”

Yazıyorsun, yayınlıyorsun da kazancın ne diyenler vardır elbette. Kazanç gözetmiyorum şükür. Gözettiğim tek şey “Hakk’ın rızası”. İltifat o olunca marifet de ona göre şekilleniyor. İnşallah yazdığımız O’nun rızasını kazanmaya vesile olur. Yoksa bu çoğalan, boğulan, silikleşen ve değersizleşen bir ortama eser sunmak akıl karı değil. “Kısmet!”

“Osmaniye Günlüğü” şimdilik devam ediyor. Bu sene göç kısmet olursa “Osmaniye Günlüğü”nü de yayınlayabiliriz on beşinci kitap olarak. Bunun için istediğimiz yerlerin tayine açılması lazım. Açılırsa göçe niyetliyiz. “Ya nasip!”